Ant içiyoruz

Bütün stat dolu herkes kalbinden geçeni dışarıya vururcasına bağırıyor. Şampiyon Adana!
Ve maç bitiyor. Çalan bir düdük sesi ve Şampiyon Adana sesleri çınlıyor kulaklarımda, bizler sahaya koşuyoruz. Dizlerimi büküp oturuyorum stadın tam ortasına. Ben burada açtım gözlerimi. İşte tam burada başladım bir adım önde hayata. Bu koskoca stat da öğrendim gülmeyi, yeri geldiğinde gözyaşı dökmeyi, kardeşliği, azmi, inancı ve zaferi. Burada öğrendim hayallerinin peşinden koşmayı. Herkesin gözünde aynı ışık, aynı sevinç hiç tanımadığın insanların birbirine sarılıp sevincini paylaşması. İşte bu Adana’nın hafızalarından silinmeyecek tablosu.
Ağlıyorum mutluluktan, izliyorum herkesi arkadaşlarım sarılıyor boynuma kime sarıldığımı kimle konuştuğumu anlayamıyorum, birisi tokat atsa kendime gelsem ama hayır çıkmak istemiyorum bu rüyadan. Ayağa kalkıyorum açıyorum atkımı ve bağırıyorum işte Şampiyooonn. Bütün güç bendeymiş gibi o an, dünya yıkılsa altında kalmayacak tek kişi ben olacağım sanki o kadar ki güçlü hissediyorum kendimi. Bu tabloyu gördü ya gözlerim bu saatten sonra hiçbir şey umurumda değil. Abilerime sarılıyorum teşekkür ediyorum. Emre Aktaş, İzzet Yıldırım çocuk gibiler sanki ne kadarda mutlular şuan. Koşuyoruz bir o tarafa bir bu tarafa. Bağırıyoruz zıplıyoruz ama geçmiyor, içimizdeki mutluluğu vuramıyoruz bir türlü dışarı.
Kızlar canlarım bir sezon boyu omuz omuza bağırdığım kardeşlerime daha sıkı sarılmak istiyorum. Kazandık işte Şampiyon biziz. Kızlar biz kazandık diye haykırıyorum. Bütün stad aynı anda bağırıyor eller havada, o eller birliğin gücün ve kuvvetin simgesi. Bütün düşmanlıklar, kırgınlıklar yok olmuş bakıyorum da. Herkes birbirine sıkı sıkı sarılıp kutluyor Şampiyonluğu, büyüklük yine biz Adanaspor taraftarında kalıyor.
Turuncu bayraklar iniyor gökten. Bütün gökyüzü turuncuya boyanıyor bir anda sanki. İçimi huzur kaplıyor. Allah’ım bu zaferi bize çok görmedi şükürler olsun sana. Sokağa atıyor herkes kendisini bütün Adana yollarda bayraklar sallanıyor dört bir yanda, arabaların kornalarıyla taraftarın yüreğinin sesi birbirine karışıyor. 5 Ocak Meydanını yakıyoruz meşalelerle. Bu gece eve gidilir mi be Ana. Yıllardır beklenen bu mutluluk dört duvar arasında geçer mi. Sabaha kadar bağırmak sokaklarda yürümek istiyorum Turuncu-Beyaz formamla. Yollar kapandı. Uzun bi konvoy var takım otobüsünün ardında. Yüzler ise aynı. Herkesin gözlerinin içi bile gülüyor. Saatlerce geziyoruz dört bir yandan Adana’yı kopamıyor kimse sanki dağılıp evlere gidilse boğazımızda kalacakmış gibi Şampiyonluk. Davullar çalıyor, Çiftetelliler, halaylar birbirine karışıyor.
Bu sadece bir rüya. Birde gerçek olduğunu düşünün kelimelere sığdıramadığım rüyanın gerçek olduğunu düşünün yaşamaya doyar mıydık sizce?
Bekle Süper Lig Biz Geliyoruz.
Ant içiyoruz.
Adana’ya Şampiyonluk gelecek Başka yolu Yok.

Müge Aydın